کووید 19 چه تاثیری بر آموزش به اعضای علوم پزشکی گذاشت؟

در سال های اخیر علم پزشکی مدرن پیشرفت های چشمگیری داشته و به همان میزان نیز درک ما از عوامل موثر بر سلامتی بیشتر شده است. طی دهه های اخیر این امر زمینه های جدیدی را در علم پزشکی به وجود آورده است. یکی از مهمترین آنها که توسط نسل جدید ایجاد شد، سلامت اجتماعی می باشد. این مطالعه چگونگی عوامل اجتماعی و اقتصادی در تعیین سلامت، به ویژه نابرابری در جوامع که تأثیرات منفی بر سلامت بهداشت دارند را بررسی می کند.

COVID-19 در زمینه سلامت اجتماعی کانون توجه قرار گرفته است. این امر به دلیل آشکار شدن نابرابری های ذاتی در جامعه اتقاق افتاد. به عنوان مثال جوامع آفریقایی-آمریکایی و بومی آمریکایی در ایالات متحده دچار مرگ و میر نامتناسب COVID-19 می شوند. در نتیجه افراد بیشتری شروع به بحث در رابطه با اینکه پزشکی اجتماعی باید مرکز جامعه پزشکی باشد یا خیر، می کنند. اگرچه این موضوع با انتقاد کسانی روبرو می شود که هنوز به الگوی سنتی پزشکی پایبند هستند.

این بحث بیش از همه مربوط به رویکردهای آموزش پزشکی است.

بحث اصلی در تقابل با " بهداشت و سلامت اجتماعی" در آموزش پزشکی مربوط به مناطقی است که هزینه آن یعنی "هزینه عملی" در مناطقی که بیماری همه گیر و سطح آمادگی در برابر بلایا پایین می باشد. در مقاله اخیر، یک استاد پزشکی، استنلی گلدفرب، استدلال کرد که طب اجتماعی باید از "الگوی سنتی آموزش آمریکایی" حذف شود.

نظر ما بر این است که مسئله سلامت اجتماعی به معنای به کاری گیری درمان های فوری نیست. این یک دوگانگی کاذب است. تحقیقات به طور فزاینده ای نشان داده است که برای ارائه مراقبت های بهداشتی موثر، رویکردی چند بخشی مورد نیاز است. پزشکان باید درک کنند که عواملی مانند فقر، ناامنی غذایی و نژادپرستی چه تاثیری بر سلامت جمعیت دارند. این امر به ویژه در مورد آسیب پذیرترین افراد صادق است.

این مثال را در نظر بگیرید: در بسیاری از کشورهای در حال توسعه مشاهده یک کودک با بیماری سو تغذیه با عوارض جدی در بیمارستان بستری نیست. آنها با مراقبت های مناسب - از جمله غذا - به طور قابل توجهی بهبود می یابند و با سلامتی کامل ترخیص می شوند. اما سپس با همان شرایط مجدداً پذیرفته می شوند.

"معالجه" این کودک فقط مربوط اداره غذا و دارو در بیمارستان نیست. این موضوع بسیار فراتر از امنیت غذایی، تأمین آب سالم، بهداشت محیط و سایر عوامل تعیین کننده سلامتی و بیماری است.

پزشکان باید تحت مراقبت های اورژانسی و مراقبت های ویژه آموزش ببینند. آنها همچنین باید در پزشکی اجتماعی آموزش ببینند. از دست دادن هرکدام از این مهارت ها سبب نا کارآمد بودن پزشکان می شود.

یكی از خطرات رویكرد یك مرحله ای در آموزش پزشكی این است كه پزشكانی را از نظر فنی توانمند می كند كه به طور خطرناکی از عوامل بیشماری كه سلامت را در سطح فردی، اجتماعی و جهانی تعیین می كنند، آگاهی ندارند. این موضوع باعث می شود که آنها برای واقعیت تجربه بالینی آماده نباشند.

واقعیت این است که برای درک اینکه چگونه گروه های مختلف به طور منحصر به فرد تحت تأثیر یک بحران مانند بیماری همه گیر فعلی قرار دارند، و چگونگی دسترسی آنها به درمان موجود، نیاز به بکارگیری عدالت اجتماعی دارد. هم چنین چگونه این موضوع می تواند بر آمادگی و واکنش به بیماری همه گیر یک کشور تأثیر بگذارد.

به عنوان مثال، در ایالات متحده ویروس کرونا به طور نامتناسبی آفریقایی آمریکایی ها را تحت تأثیر قرار می دهد. به گفته وزارت بهداشت لوئیزیانا، در کانون ایالات متحده در لوئیزیانا، بیش از 70٪ از مرگ و میرهای ناشی از COVID در میان سیاه پوستان آمریکایی بوده است، با وجود اینکه فقط 33٪ از جمعیت را تشکیل می دهد.

متخصصان بهداشت باید دلیل آن را درک کنند. یک دلیل می تواند بی اعتمادی مستند به بخش بهداشت ایالات متحده باشد، که در گذشته  عملکرد بهداشت عمومی را به خطر انداخته است. این امر در سایر مناطق جهان نیز ثبت شده است؛ مانند شیوع سل، جلوگیری از شیوع HIV در آفریقا و تلاش برای مهار شیوع ابولا.

تاریخ انتشار: June 3, 2020

منبع: theconversation.com