چالش های مربوط به باروری و فرزند پروری در دوره رزیدنتی جراحی

برای بهبود تعادل بین کار و زندگی ، برنامه های تصحیح منتورشیپ ، آموزش های بیشتری پیشنهاد شده است.

علیرغم اینکه نیمی از فارغ التحصیلان دانشکده پزشکی آمریکا را زنان تشکیل می دهند، اما آنها همچنان در زمینه جراحی کمتر دیده می شوند و تنها یک سوم متقاضیان رزیدنت های جراحی را تشکیل می دهند. تحقیقات نشان می دهد که دانشجویان پزشکی زن از این تصور که جراحان در ایجاد تعادل بین انجام کارهای حرفه ای و شخصی مشکل دارند ، واهمه دارند. با این وجود ، در سال های اخیر ، جراحان زن تمایل بیشتری به تشکیل زندگی قبل از اتمام دوره ی رزیدنتی خود نشان دادند.
 تحقیقات قبلی نشان داده است که زنانی که در دوره ی رزیدنتی خود صاحب فرزند می شود، در ایجاد تعادل بین اجرای  مسئولیت های والدینی و انجام فعالیت های رزیدنتی و خواسته های شغلی به چالش کشیده می شوند .

 

مطالعات جدیدی که به سرپرستی Erika Rangel، MD ، MS جراح عمومی و متخصص جراحی در بیمارستان بریگام و بیمارستان زنان انجام و در JAMA Surgery منتشر شد، نشان داد که کدام عوامل ساختاری و فرهنگی بر نارضایتی  رزیدنت هایی که صاحب فرزند هستند، تأثیر می گذارد. ابهامات درباره رضایت شغلی دانشجویان مایل به ترک تحصیل در دوره ی رزیدنتی  ، این بود که آیا دانشجویان پزشکی برای ورود به تخصص مشاوره می گیرند و اینکه آیا اگر شانس دوباره برای انتخاب داشته باشند ، مجدداً تخصص را انتخاب می کنند؟

محققان دریافتند که اگر فرهنگ و خط مشی برنامه  های درسی دوره رزیدنتی درمورد بارداری مغرضانه باشد یا اگر این تعصب باعث شود آنها به تغییر برنامه های آموزشی خود بپردازند ، متقاضیان شرکت در دوره تخصص احتمالاً ابراز نارضایتی می کنند.

 

 

 

Rangel و همکارانش پاسخ های یک نظرسنجی در سال 2017 درباره زنانی که در دوره ی رزیدنتی خود صاحب یک یا چند کودک بودند را تجزیه و تحلیل کردند. شرکت کنندگان از انجمن جراحان زنان ، از طریق انجمن مدیران برنامه های جراحی ، و از رسانه های اجتماعی از جمله توییتر و فیس بوک استخدام شدند. 452 پاسخ دهنده وجود داشتند که 347 نفر حاملگی خود را اعلام کردند. از شرکت کنندگان خواسته شد تا توافق یا عدم موافقت خود و اظهاراتشان را با استفاده از مقیاس 4 امتیاز لیکرت ارزیابی کنند. در این بیانیه ها به جنبه های مختلف فرهنگ و ساختار برنامه های رزیدنتی جراحی پرداخته شده است.

پس از تجزیه و تحلیل داده ها ، Rangel و تیم او دریافتند که 52 درصد از شرکت کنندگان با این جمله "نارضایتی از رزیدنتی " ، موافق بودند. محققان سه عامل اصلی مشکل ساز مرتبط با رزیدنتی و نارضایتی شغلی را یافتند: تغییر در برنامه های آموزشی به دلیل تلاش برای هماهنگی با  بارداری و فرزندپروری، درک پایین از بارداری در فرهنگ آموزش؛ و فقدان سیاستهای مرخصی زایمان. به گفته Rangel ، این یافته ها نیاز به اصلاح برنامه های منتورشیپ را نشان می دهد.

 

 

وی گفت: "برنامه ریزان متعددی برای رسیدگی به جنبه های مختلف برنامه های رزیدنت های شاغل لازم است .مسئولین باید بتوانند مشاوره و دوره های آموزشی مبتنی بر تجربه به منظور حفظ تعادل بین مسئولیت های حرفه ای با مسئولیت های فرزندپروری ارائه دهند.
این مطالعه حاکی از آن است که برای ایجاد سیاستهای جامع و مداوم مرخصی زایمان ، همکاری بین مدیران برنامه های آموزش جراحی با اعضای هیئت علمی و واحد تحصیلات تکمیلی پزشکی ضروری است. این مطالعه خاطرنشان کرد:انجام این تغییرات برای توسعه ساختارهای فرهنگی و نهادی برنامه های آموزش جراحی منجر به ایجاد تعادل سالم بین کار و زندگی بسیار مهم است.

 

منبع : Erika L. Rangel, Heather Lyu, Adil H. Haider, Manuel Castillo-Angeles, Gerard M. Doherty, Douglas S. Smink. Factors Associated With Residency and Career Dissatisfaction in Childbearing Surgical Residents. JAMA Surgery, 2018; DOI: 10.1001/jamasurg.2018.2571

تاریخ انتشار: August 1, 2018

 

ترجمه شده توسط دپارتمان آموزش پزشکی آوید http://www.aveedme.com